پدر

شب بود و ماه و اختر و شمع و من و خیال
خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود
در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت
رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود
در عالم خیال به چشم آمدم پدر
کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود
موی سیاه او شده بود اندکی سپید
گویی سپیده از افق شب دمیده بود
یاد آمدم که در دل شبها هزار بار
دست نوازشم به سر و رو کشیده بود
از خود برون شدم به تماشای روی او
کی لذت وصال بدین حد رسیده بود ؟
چون محو شد خیال پدر از نظر مرا
اشکی به روی گونه زردم چکیده بود
.
.
.
کودکی ، دخترکی ، موقع خواب
سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید :
زندگی چیست ؟
پدرش از سر بی صبری گفت :
زندگی یعنی عشق
دخترک با سر پرشوری گفت :
عشق را معنی کن !
پدرش داد جواب :
بوسه ی گرم تو بر گونه ی من
دخترک خنده برآورد ز شوق
گونه های پدرش را بوسید
زان سپس گفت :
پدر … عشق اگر بوسه بود …
بوسه هایم همه تقدیم تو باد !!!